کاسه چوبی پیرمردی ضعیف و رنجور تصمیم گرفت با پسر و عروس و نوه چهارساله ­اش زندگی کند. دستان پیرمرد میلرزید، چشمانش تار شده بود و گامهایش مردد و لرزان بود. اعضای خانواده هر شب برای خوردن شام دور هم جمع می­ شدند، اما دستان لرزان پدربزرگ و ضعف چشمانش خوردن غذا را برایش مشکل می ­ساخت. نخود فرنگی­ ها از توی قاشقش قل می­ خوردند و روی زمین می­ ریختند، یا وقتی لیوان را می ­گرفت شیر از داخل آن به روی میز می­ ریخت. پسر و عروسش از آن همه ریخت و پاش کلافه شدند. پسر گفت باید فکری برای پدربزرگ کرد، به قدر کافی ریختن شیر و غذا خوردن پر سر و صدا و ریختن غذا بر روی زمین را تحمل کرده ­ام. پس زن و شوهر برای پیرمرد در گوشه ­ای از اتاق میز کوچکی قرار دادند. در آنجا پیرمرد به تنهایی غذایش را می­ خورد، درحالی که سایر اعضای خانواده سر میز از غذایشان لذت می ­بردند و از آنجا که پیرمرد یکی دو ظرف را شکسته بود، حالا در کاسه­ ای چوبی به او غذا می­ دادند. گهگاه آنها که چشمشان به پیرمرد می­ افتاد و متوجه می ­شدند همچنان که در تنهایی غذا می­ خورد چشمانش پر از اشک است. اما تنها چیزی که این پسر و عروس به زبان می ­آوردند، تذکرهای تند و گزنده بود که موقع افتادن چنگال یا ریختن غذا به او می­ دادند. اما کودک 4 ساله­ شان در سکوت شاهد تمام آن رفتارها بود. یک شب قبل از شام مرد جوان پسرش را سرگرم بازی با تکه­ های چوبی دید که روی زمین ریخته بود. پس با مهربانی از او پرسید: پسرم داری چی می­ سازی؟ پسرک هم با ملایمت جواب داد: یک کاسه چوبی کوچک، تا وقتی بزرگ شدم با اون به تو و مامان غذا بدم و بعد لبخندی زد و به کارش ادامه داد.

:: موضوعات مرتبط: , ,
:: برچسب‌ها: کاسه چوبی ,